Naar huis 19-3 t/m 26-3

26 maart 2020 - Curaçao, Nederlandse Antillen

Donderdag lagen we het grootste deel van de middag bij het zwembad. Voor de lunch gingen we naar McDonald’s, waar je alleen nog door de drive kon om eten te halen. Om 16:30 uur hadden we een afspraak met Elly van Art by Eve. Art by Eve is een winkeltje in Punda waar heel leuke (zelfgemaakte) souvenirs te koop zijn. Helaas is de winkel door het coronavirus dicht, maar gelukkig konden we bij haar thuis langskomen om toch wat dingetjes te kopen. Met de souvenirs die we graag wilden en een extra cadeautje van Elly gingen we weer naar huis.

Vrijdag ging de wekker om 5:00 uur om de Christoffelberg te gaan beklimmen. Hiervoor moesten we drie kwartier rijden, helemaal naar het noorden van het eiland. Je mag tot 10:00 uur beginnen aan de klim omdat het daarna te warm wordt om het nog veilig te kunnen doen. Je kunt de berg zelfstandig beklimmen. Normaal gesproken kan het ook met een gids, maar door het coronavirus kon dit niet. Voordat je bij de start komt, moet je eerst 1,5 km over een weg vol enorm steile hellingen rijden. Met onze Gerda, een handgeschakelde auto, ging dat niet heel lekker. Sanne moest in de eerste versnelling heel hard gassen om de hellingen op te komen. Bij de wegen die naar beneden liepen, moest ze de rem strak ingedrukt houden om niet als een gek naar beneden het dal in te scheuren. Na deze ervaring waarvan we nog erg onder de indruk waren, begonnen we aan de klim. We begonnen natuurlijk veel te fanatiek waardoor we na 5 minuten al de eerste zweet-afveeg-pauze moesten houden. We merkten flink dat onze conditie niet meer zo goed was als in Nederland. Toch ging het ons vrij goed af. Hoe hoger we kwamen, hoe meer we echt moesten klimmen in plaats van omhoog wandelen. Het uitzicht werd ook steeds mooier en we hadden zelfs het geluk om een regenboog te spotten. Eenmaal bovenop kwamen we erachter dat er nog zo’n 30 Nederlandse stagiairs het idee hadden om de berg die dag te beklimmen. We konden heel ver kijken en na de nodige foto’s gemaakt te hebben, begonnen we aan de tocht naar beneden. Deze was eigenlijk nog moeilijker dan de heenweg omdat we van de rotsen af moesten springen/klimmen en ons vaak nergens aan konden vasthouden. Ook liep de route natuurlijk steil naar beneden, waardoor onze beenspieren het zwaar kregen en we soms ook een stukje gedwongen moesten rennen. De pleisters die we hadden meegenomen waren niet nodig en 2,5 uur nadat we waren begonnen aan de klim stonden we weer beneden. Het meest enge deel van het hele avontuur was echter nog niet geweest. Net zoals op de heenweg moesten we op de terugweg ook met ons handgeschakelde autootje de steile hellingen trotseren. Dit keer was Stefanie de gelukkige die Gerda mocht besturen. De hellingen leken mee te vallen totdat we een bocht om gingen en de hoogste helling die we ooit hadden gezien opdoemde. Vol goede moed drukte Stefanie het gaspedaal in, maar doordat ze in de tweede versnelling stond kwam Gerda maar tot de helft van de helling. Stefanie schakelde terug naar de 1, maar Gerda weigerde nog verder omhoog te rijden waardoor er rook van de banden af kwam. Er zat maar 1 ding op: weer terug naar beneden en het opnieuw proberen. Eenmaal beneden kwamen Nederlandse meiden, die achter ons reden en dezelfde auto als wij hadden, helpen. Ze gaven het advies om de hele helling in de 1 te blijven rijden. Stefanie raapte al haar moed bij elkaar en door middel van een hellingproef met handrem schoot Gerda de helling op. De rest van de weg hielden we onze ‘fingers crossed’ dat we niet nog zo’n helling tegen zouden komen. De rest van de dag lagen we thuis bij het zwembad.

Zaterdag gingen we met Cem naar Punda om ook voor haar souvenirs te scoren. Gelukkig was er nog één winkel open. Vervolgens liepen we over de Pontjesbrug naar Otrobanda waar we rondslenterden en batidos (verse fruitshake) dronken.

Zondag gingen we met Cem naar Playa Grandi, het strand waar je met schilpadden kunt zwemmen. Het was er erg rustig omdat er geen toeristen meer op het eiland zijn. Daarom konden we veel schildpadden zien en tussen ze door zwemmen. Na ook wat pelikanen te hebben gespot, reden we door naar Playa Lagun. Ook daar kon je met 2 kleine schildpadden zwemmen. Verder aten we afhaaltosti’s en besteedden we de rest van de middag op strandbedjes in de zon.

Maandagochtend ging Sanne naar haar stageschool om de schoolboeken in te leveren die ze nog thuis had liggen. De school was namelijk open voor ouders om het huiswerk voor hun kinderen te komen ophalen. Op z’n Curaçaos ging dat natuurlijk niet volgens een rooster, maar kwam iedereen, ondanks het coronagevaar, op hetzelfde moment. Het was ook meteen de laatste keer dat Sanne op stage was want we hadden de knoop doorgehakt om terug te gaan naar Nederland. We denken namelijk niet dat het leven op het eiland, in de tijd dat we er zijn, nog zo wordt als de afgelopen weken die we hebben gehad. Alles is dicht en we kunnen ook niet meer doen waarvoor we eigenlijk gekomen zijn, stagelopen. Voor een tijdje is het leuk om elke dag bij het zwembad te liggen, maar we zijn allebei niet zo goed in niks doen. Ook bestaat de kans dat we in mei niet naar huis kunnen vliegen omdat Curaçao mogelijk besluit het vliegveld te sluiten. We hadden al een paar dagen de gedachte om naar huis te gaan dus waren blij dat we de afgelopen dagen nog veel dingen hadden ondernomen. Toen Sanne weer thuis was, gingen we ons ticket omboeken naar 25 maart in plaats van 19 mei. Omdat we al een retourticket hadden geboekt, was dit gelukkig geen probleem. De rest van de dag begonnen we alvast met het inpakken van onze koffers en het opruimen van het appartement.

Dinsdag gingen we voor de laatste keer naar het Jan Thiel strand. We aten nog een broodje carpaccio en dronken ijskoffie en lagen de hele middag te bakken in de zon. Toen we thuis kwamen, deden we onze laatste duik in het zwembad. ’s Avonds deden we voor de laatste keer, onder het genot van een wijntje, spelletjes met Cem.

Woensdag was de dag, we gingen naar huis. ’s Morgens wasten we de auto en leverden we hem in bij het verhuurbedrijf. Daarna pakten we onze koffers verder in en maakten we het hele appartement leeg en schoon. Het eten en de spullen die we nog hadden, verhuisden we naar het appartement van Cem. Voor de laatste lunch aten we samen met Cem hamburgers. Om 14:30 uur bracht Cem ons naar de luchthaven. Met tranen namen we afscheid en liepen we naar binnen. Na de bagagedrop en douane kochten we souvenirs, waarna we onszelf trakteerden op een frietje speciaal en een frietje truffelmayo met Parmezaanse kaas. Om 17:15 uur lokale tijd vertrok onze vlucht naar het koude Nederland. Om 7:10 uur lokale tijd landden we op Schiphol. Na het ophalen van onze bagage konden we onze familie weer in de armen sluiten. Ondanks dat we blij waren om ze weer te zien,  hadden we ze nog wel wat langer kunnen missen als we langer op Curaçao hadden kunnen blijven. Na een croissant van de appie trokken we onze winterjassen aan en namen we afscheid van elkaar. Na 7 weken lang elke dag samen te zijn geweest, moeten we nu elkaar gaan missen. We kunnen onze minor helaas niet afmaken als de situatie weer ‘normaal’ zou worden. In plaats daarvan mogen we de komende tijd, voor de opdrachten die we nog niet op stage hadden gedaan, vervangende opdrachten gaan maken. We zijn erg verdrietig over het beëindigen van ons avontuur, maar kijken terug op 7 onvergetelijke weken. We gaan zeker nog eens terug naar Curaçao. Ayo dushi Kòrsou, je was geweldig!

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Sandra:
    29 maart 2020
    Jammer van het abrupte einde,ik had jullie veel meer gegund,maar je blijft achter met mooie herinneringen van alles wat je hebt gezien en ervaren 🏜🏖🏝🌞💕